Eindpresentatie/eindwerk

Mijn eindwerk gaat over mijn proces en realisaties tijdens de minor.
Ik heb gedurende de minor mijn Prima materia meermaals veranderd. De eerste periode was mijn Prima materia: 'Wat bepaalt de intensiteit van emoties?' Dit was was voor mij destijds een vraag die speelde vanwege het gevoel dat ik emoties minder intens beleefde dan voorheen. Naar aanleiding van een gesprek met Giovanni ben ik tot de keuze gekomen van een andere Prima materia, namelijk: 'Mag ik zijn wie ik ben?' Deze vraag omvat een worsteling die gaandeweg de minor steeds duidelijker werd. Ik ben zeer kritisch naar mezelf en een mate van perfectie weerhoudt mij van het fijne proces waarbinnen ik zonder te veel na te denken tot maken kom en hier de vrijheid voor voel.
Toch bleek deze Prima materia niet helemaal passend, het zegt wel veel over worstelingen die ik soms doorleef maar deze zijn (nu) niet tastbaar genoeg. Tijdens de laatste weken van de minor ben ik veel gaan nadenken over wat creativiteit en vrijheid ervaren voor mij precies betekend. Enkele weken voor het einde van de minor had ik een heel fijn gesprek met de filosofie docent Wendy. Mijn 'major' opleiding vraagt mij om constant te reflecteren op mijn functioneren als toekomstig maatschappelijk werker. Reflectief zijn doe ik van nature, ik bevraag mezelf soms dan ook iets te vaak over van alles en nog wat. Uiteindelijk zorgt dit ervoor dat ik minder leef vanuit mijn hart en mijn gevoel, maar vanuit het denken en het ratio. In dit gesprek werd mij opeens duidelijk waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben geweest en waarvan ik al die tijd probeerde los te komen. Namelijk: De door mij geïnternaliseerde onderwijskundige modellen en de door mijzelf opgeworpen barrières die mij weerhouden van het leven in het hier en nu, en voornamelijk vanuit mijn gevoel. Mijn Prima materia draait om het doorbreken van deze vicieuze, zelf-instandhoudende, beperkende gedachtes. Mijn Prima materia is nu: 'hoe kan ik terug naar mijn zijn'?

Het werk dat ik tijdens mijn eindpresentatie laat zien symboliseert mijn worsteling met de constante vraag om mijzelf te verklaren. Het inzichtelijk maken van mijn leerproces staat los van mijn 'zijn', maar toch heb ik deze met elkaar laten versmelten.
Hiervan loskomen doe ik symbolisch door mijn 'rode boek' te verankeren in beton.
Het boek is er wel, maar niet meer inzichtelijk voor anderen of niet meer beschrijfbaar in het kader van mijn proces.
Het echte leren begint nu pas, het loslaten van dat wat niet meer hoeft. Dat wat nodig is is teruggaan naar mijn 'zijn'.